Happiness and peaceful life

 શા માટે પોતાના જીવને દુઃખી કરે છે? જાણે છે કે જતું કરવું એ જ જીવન છે. શા માટે દુઃખ આપતી વાતોને ભરીને મનને ભારે બનાવે છે? જાણે છે કે ક્ષમા આપવી જ મનની શાંતિ છે. શા માટે બીજા માટે કરેલા કાર્યોને ઉપકારભાવથી જોવે છે? જાણે છે કે ફરજ નિભાવવી એ તો કર્તવ્ય છે. શા માટે સરખામણી કરીને પોતાનાપણું ગુમાવે છે? જાણે છે કે તારું અસ્તિત્વ જ નોખું છે.              જેમ જીવન છે તો સાથે સંઘર્ષ પણ છે તેવી રીતે સંબંધો છે તો સાથે સમસ્યા પણ હોવાની જ. તે જગતનો કોઈ પણ સંબંધ કેમ ના હોય નાની કે મોટી સમસ્યા તો સર્જાય જ છે.સમસ્યાનું સમાધાન કરવું કે તેને વિકરાળ રૂપ આપવું તે મનુષ્યના મન પર નિર્ભર કરે છે.જે ઘટના કે વાતને કારણે સંબંધમાં સમસ્યા સર્જાય હોય ત્યારે કોઈ પણ એક પક્ષ તરફથી તેને છોડી દેવામાં આવે, ભૂલી જવામાં આવે એટલે કે જતું કરવામાં આવે તો સમસ્યા પર ત્યારે જ પૂર્ણવિરામ મુકાય જતું હોય છે.તે સંબંધના છેડે ઉભેલી બંને વ્યક્તિ જાણે જ છે પણ પહેલ કોણ કરે તેની રાહ હોય છે. જતું કરવામાં વચ્ચે અહં આડો આવતો હોય છે. સાથે-સાથે જતું ના કરીને દુઃખી પણ થતા જ હોય છે. જાણે દુઃખી થવામાં વધારે મજા આવતી હોય તેમ જીવને દુઃખી રાખીને પણ સ

 રફ્તાર જોઈએ છે જીવનમાં સૂર્યનારાયણના અશ્વો જેવી, પણ કર્મો છે ગોકળગાયની ગતિ જેવા. જયારે આવકારે છે પ્રકૃતિ સૂર્યનારાયણની સવારીને, ત્યારે નથી ગમતી આપવી વિદાય નિંદરની રાણીને. ગુરૂ બનાવવા સૂર્યદેવને કરી હતી હનુમાનજીએ તપસ્યા, ત્યારે મનુષ્યની તો શી વિસાત? નથી મેળવવો તાલ જીવનની ગતિનો સૂર્યની ગતિ સાથે, ને નિંદ્રાદેવીની સંગાથે સપનાઓ આવે છે આભને આંબતા.          પોતાના જીવનની પ્રગતિ થાય, પ્રસિદ્ધિ મળે એવું કોણ ના ઈચ્છે? પોતાનું ઈચ્છીત ધ્યેય મેળવવા ઘણા લોકો આકરી કસોટીમાંથી પસાર થતા હોય છે,ઘણું બધું ત્યાગીને લક્ષ્ય મેળવવા મથતા હોય છે. બસ, એ જુસ્સાની, એ વલણની જ આવશ્યકતા છે. સમર્પણ  કર્યું છે એટલે મળશે એ નક્કી છે. પણ, ક્યારે એ કહી ના શકાય. અથાગ પરિશ્રમ છતાં ધાર્યું ના મળે ત્યારે માણસ થાકી -હારી જાય છે.જીવનમાં ધ્યેય નક્કી કરો ત્યારે આ વાત ચોક્કસ ધ્યાનમાં લેવી જોઈએ. મારી આવડત અને ક્ષમતા છે આ કાર્ય કરવામાં. જ્યાં સુધી પરિણામ મળે નહીં ત્યાં સુધી હકારાત્મકતા સાથે આત્મવિશ્વાસ કે ધૈર્ય ગુમાવીશ નહીં. હોય શકે ભગવાન તમારી ધીરજની કસોટી કરતા હોય. આમ પણ, પોતાના સમય પહેલા ક્યારેય કંઈ મળતું નથી, ને મળવાના સમયને પણ